Lijm, scharen, gekleurd papier, lege eierdozen, crêpepapier, kleurpotloden...loop een gemiddelde basisschool binnen en een scala aan knutselmateriaal lacht je toe. Niets zo leuk als knutselen...pardon... handvaardigheid om de fantasie te prikkelen en de fijne motoriek te ontwikkelen. Vaak zijn dit ook favoriete lessen voor de kinderen omdat ze even niet 'in de pas' hoeven te lopen, maar zelf iets mogen creëren. Hoe tof!
En dan is er nog dat materiaal dat niet direct zichtbaar is, maar waar je ook de mooiste dingen mee kunt maken. Taal.
Natuurlijk wordt er op de basisschool vooral geïnvesteerd in het opbouwen van een woordenschat, die verschrikkelijk ingewikkelde grammaticaregels en spelling. Heel belangrijk en helemaal terecht. Maar hoe mooi zou het zijn als kinderen het van jongs af aan niet alleen zien als een verplicht schoolvak, maar ze ook zien wat er allemaal kan en mag met taal? Gewoon, door lekker te spelen!
Schooldichter
Afgelopen Kinderboekenweek beleefde ik mijn vuurdoop als schooldichter. Ik mocht aan iedere klas (van de kleutergroepen tot aan groep 8) én de docenten een dichtles geven. Waarna ik met de kleuters een groepsgedicht schreef en de kinderen uit de andere groepen aan de slag gingen met het schrijven van een eigen gedicht. Het was een feestje. Maar echt. Geef kinderen taal als materiaal, leg uit wat de regels zijn (Die zijn er niet! Het wordt jouw gedicht!) en doe wat oefeningen om de fantasie te prikkelen en de grenzen van het logisch denken te verleggen. De creativiteit stroomde het lokaal uit. Er gebeurden zoveel mooie dingen.
Taalplezier
Van kleuters die het thema van de Kinderboekenweek (Gi-Ga-Groen) aangrepen om het over groene poep te hebben tot aan een meisje dat weigerde zich aan het thema te houden en een gedicht schreef met de titel 'Onzekerheid' (oef!) En meerdere kinderen die na afloop verbaasd waren dat ze blijkbaar een gedicht konden schrijven. Stukje zelfvertrouwen als bonus. Maar de echte winst: plezier hebben om met taal aan de slag te gaan. Er is die week door alle klassen zo hard en zo serieus gewerkt. Ik kan niet wachten op het eindresultaat.
Iets om op terug te kijken
Want al die gedichten, van al die kinderen, komen in een dichtbundel te staan die de ouders, opa's en oma's en anderen straks kunnen aanschaffen. Hoe trots kun je zijn?
Taalplezier bevorderen. Creativiteit aanboren. En vooral: kinderen in hun waarde laten en ze serieus nemen. Niet teveel kaders, gewoon aan de knutsel met het mooiste materiaal dat er is: onze taal. Moet je eens zien wat er dan ontstaat. Ik kijk nu al uit naar de volgende school!